İnsan Kalabilmeyi Başarmak

Merhaba. Bana göre yaşamın içinde en zoru nedir bilir misiniz? İnsan kalabilmek. İnsani vasıf olarak nitelendirdiğimiz merhameti, vicdanı, empatiyi, iyi niyeti, hoşgörüyü, vefayı, yardımseverliği besleyebilmek ve bunlarla diğer insanlara hatta dünyaya değer katabilmek çok önemlidir. Bazı insanların sırf kendi çıkarı için bu vasıfları terk ettiğini veya görmezden geldiğini görmek üzücü. Kendi adıma söylemeliyim ki böyle insanlar için hicap duyuyorum. Ama ne yazık ki bu türlerin sayısı giderek artmakta. Peki, sizce insanları bu hale getiren küresel sorunlar bahanesi mi yoksa yine o küresel sorunlara sebep olan insanların ta kendisi mi?

Bize her zaman “ne ekersen onu biçersin” diye öğretilmemiş miydi? Ne oldu da sadece bir durak olan bu dünyayı böylesine yaşanmaz bir hale getirdik? Bunu neden yaptık? Bu doymak bilmez açgözlülüğümüz neden? Oysaki hepimize yetecek kadar rızık yaratılmıştı.

Ben, sevginin kime verilirse verilsin -ister bir canlıya ister bir insana- o varlığı iyileştirebileceğini ve içindeki iyiyi güzelliği besleyerek ortaya çıkarabileceğini düşünüyorum. Bu yüzden, eğer içimizde ufak bir sevgi kırıntısı varsa bunu diğer canlılarla paylaşarak çoğaltabileceğimize inanıyorum. Denemesi bedava! Ve de mutlu edici!

Tabii bir de bizim toplumumuzda mevcut olan bir sorundan bahsedelim: hasetlik. “Bende yoksa onun da olmasın.”, “Dünyayı ben mi kurtaracağım?” vs. Yahu! Dünyayı sen kurtarmayacaksın belki ama karınca misali yangına 1 damla su taşısan fena mı olur? Şu kısacık ömürde bu dünyadan geçip giderken bir insan zihninde güzel bir iz bıraksan fena mı olur?

Sözlerime son verirken, göz açıp kapayıncaya kadar geçen şu ömürde kimseye yük olmadan, zihinlerde çiçek açtıran tohumlar ekmiş olarak geçip gidebilmeyi bütün insanlığa ümit ve temenni ediyorum.